Lang geleden, toen de tijd nog traag voortkroop en de aarde haar geheimen fluisterde, lag daar een stukje land waar de zon zich graag nestelde. Dit land, omringd door water en riet, was de wieg van een dorp dat later bekend zou staan als Zijderveld.

In de schaduw van de eeuwen ontwaakte Zijderveld als een nederzetting van boeren, vissers en jagers. Hun voeten drukten het zachte gras plat, terwijl ze de aarde bewerkten en de rivier hun verhalen meenam. De zijdewendes, kades van de cope-ontginningen, vormden de ruggengraat van het dorp. Hier ontmoetten mensen elkaar, deelden ze hun zorgen en vierden ze hun vreugde.

De 12e eeuw bracht een naam: Sidenderveld. Later werd het liefkozend Zijderveld genoemd. Het dorp behoorde tot het gebied van de heren van Culemborg, die over de velden waakten en de seizoenen zagen komen en gaan. De vijftiende-eeuwse kerk, met haar stenen muren en houten gewelven, stond als een baken van hoop en geloof.

In 1820 veranderde het lot van Zijderveld. Het dorp werd toegevoegd aan de provincie Zuid Holland, maar haar ziel bleef geworteld in de Utrechtse klei. De historische boerderijen, met hun rieten daken en knoestige balken, vertelden verhalen van generaties die hier hun brood verdienden.

En zo ging het leven voort in Zijderveld. De seizoenen wisselden elkaar af, de kerkklokken luidden op zondagochtend, en de mensen bleven elkaar groeten op de smalle paden. Het dorp, met zijn ca 870 inwoners in het jaar 2021, bleef een oase van rust en verbondenheid